Nie jest już małą dziewczynką. Nie marudzi, że ma stać w niewygodnej, różowej sukience w kościele. Dziś ma białą. Nie przeszkadzają jej włosy, które co chwilę opadają bezwładnie na jej oczy. Nie bolą ją też nogi ze stania, bo dziś, może stać nawet dziesięć godzin. Dzieli los swoich koleżanek. Ania jest Anną.
Punktem kulminacyjnym ślubu i marzeniem każdej małej dziewczynki jest wypowiedzenie i usłyszenie prostej regułki. Moment powtarzany w mediach masowych do znudzenia, a i tak, zapewne gdybyśmy musieli sami ją wyrecytować, emocje mógłby wziąć górę. Na szczęście nasza rola ogranicza się do powtarzania słów po księdzu.
Zaczyna On, potem Ona.
On:
„Ja (imię Pana Młodego) biorę Ciebie (imię Panny Młodej) za żonę i ślubuję Ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz to, że Cię nie opuszczę aż do śmierci. Tak mi dopomóż Panie Boże Wszechmogący w Trójcy Jedyny i Wszyscy Święci.”
Ona:
„Ja (imię Panny Młodej) biorę Ciebie (imię Pana Młodego) za męża i ślubuję Ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz to, że Cię nie opuszczę aż do śmierci. Tak mi dopomóż Panie Boże Wszechmogący w Trójcy Jedyny i Wszyscy Święci.”
Zdjęcie:
Annie Sprattw serwisie Unsplash
On Ona Organizacja